Ik geef je een 8

Ruben geeft volgende zondag zijn eerste optreden. Samen met zijn juf zal hij “Bei Den Bären” spelen. Een walsje waarbij hij de eerste stem verzorgt. Er is al flink geoefend en op maandagavond speelt hij samen met juf Heidi. Dan telt ze af en zetten ze samen in. Elk op hun accordeon.

En het doet me zo hard denken aan de kinderen die samen met Tonny Eyk muziek speelden. Op woensdagmiddag in Klassewerk met Hans van Willigenburg. Het programma waarin drie lagere schoolklassen het tegen elkaar opnamen. Kunst- en vliegwerk en gekkenwerk en al. En de begintune van het programma roept zoveel herinneringen op.

En Tonny Eyk begeleidde de kinderen op piano of orgel en hij gaf bijna altijd een 8.

en de begintune die lekker lang blijft hangen

en ook deze jongens krijgen van Tonny een 8

30 jaar geleden, man !

Advertentie

Sprookjesboek van De Efteling

Vandaag een dik pak in de brievenbus. Eind oktober hadden we tijdens de opendeurdagen bij Standaard Boekhandel een wedstrijdformulier ingevuld, en kijk nu bijna 4 maanden later ligt er een prachtig geïlllustreerd sprookjesboek in de bus.

Sprookjesboek van De Efteling. En de tekeningen, gemaakt door Anton Pieck doen me zo hard terugdenken aan mijn eigen kindertijd. Mijn moeder had niet alleen een zwak voor boeken, maar ook voor het werk van Anton Pieck. We hadden thuis een heel dik sprookjesboek vol met tekeningen van Pieck.  En nu zowat 30 jaar later geniet ik opnieuw van die prachtige tekeningen van het geitje uit de wolf en de zeven geitjes dat in de klok wegkruipt, de pentekening van Assepoester en het silhouet van de dieren uit de Bremer stadsmuzikanten.

Morgenavond lees ik er zeker uit voor. Vanavond waren ze te moe.

Kasteel van Brasschaat

Hé, voor Mijn Restaurant zijn ze in het Kasteel van Brasschaat.

Doet me denken aan de tijd dat ik dj was en nogal wat trouwfeesten opluisterde in de regio van Antwerpen. Eén van mijn favorieten was het Kasteel van Brasschaat, temeer omdat in mijn dj-contract toen ook stond dat ik mee mocht aanschuiven aan de feestdis. En het was daar enorm lekker.

Ik herinner me ook nog een heel chic feest waarop ik aanwezig was als dj. Al het materiaal klaargezet in de namiddag en ’s avonds samen met een toenmalige vriendin gezellig aangeschoven. Vrouwen in mooie jurken, mannen in nette pakken. Trotse ouders, bruid en bruidegom die zo uit één of ander bruidsmagazine kwamen. Mooi gedekte tafels, prachtig décor, kaarslicht, zachte muziek op de achtergrond, je kent dat.

Plots werd er op de grote houten deur geklopt. Een vriend, die me wat zou helpen tijdens mijn dj-werk was iets vroeger aangekomen. En toen de deur door een kelner van dienst werd geopend en alle ogen gericht waren op de onverwachte gast, stond daar die vriend, in afgewassen jeans, slobbertrui en vooral met dat wit-blauwe zakje van de Aldi, met daarin nog een paar cd’s.

Ik zie die verbaasde blikken nog zo voor me.

Een paar uur later toen de fuif in alle hevigheid losbarstte, hebben we nog hartelijk gelachen met het zakje van den Aldi en de schone verschijning van Marc, want zo heette die vriend.

’s Morgensvroeg zijn we nog afgezakt naar dancing De Confetti’s. Het was in volle New Beat tijd en we waren jong en onbezonnen.

Ben uit mijn restaurant

Ik was 17 toen ik tijdens de Gentse Feesten bij Betty van de Rococo in Gent een vakantiejob deed.
Een toffe job in hartje Patershol. De jaren nadien bleef ik bij Betty werken, tijdens de Gentse Feesten, de weekends en de Patersholfeesten.
In die tijd opende er een beetje verderop in de Corduwanierstraat een tapasbar. Eigenaar was Ben, een sympathieke kerel die vaak bij ons langskwam en uiteraard gingen wij ook al eens langs in zijn tapasbar.
Ik ging dan verder studeren, kwam al wat minder in het Patershol en verloor Ben en zijn tapasbar uit het oog.

En nu al die jaren later, zie ik Ben samen met zijn zus in Mijn Restaurant.
Ze mogen op mijn stem rekenen, zie.

Sint-Annatunnel

Het was al zeker 30 jaar geleden dat ik nog eens door de Sint-Annatunnel gewandeld had. Ik zat op de lagere school en een bezoek aan de Sint-Annatunnel in Antwerpen stond toen nog op de lijst van uitstappen op het einde van het schooljaar.
En  nu, 30 jaar later liep ik samen met Sophie en de kinderen door de 572 meter lange tunnel. Alles was daar nog zoals vroeger. De grote lift die ons tot meer dan 30 meter onder de grond bracht. Een lift waar er plaats is voor 80 personen. Drie klassen lagere school kinderen, dus. En dan die authentieke houten roltrappen. Prachtig gewoon.

Vanaf nu nemen we altijd de tunnel, in plaats van tram 5. Ik zal geen 30 jaar meer wachten.

Nadien hebben we vanop linkeroever met de kinderen naar “’t stad” gekeken, en de brede Schelde waar we onderdoor gewandeld hebben. Schoon, maat.

(foto via wikipedia)

Filmke

Heel lang geleden, in het jaar 1987 om precies te zijn, maakte ik samen met een klasgenoot een film. Ik zat toen in het vijfde jaar Menswetenschappen en we hadden een uitwisselingsproject met studenten uit Wageningen. Wij zouden een week les volgen bij hen, zij een week bij ons.
Ons project bestond erin om de uitwisseling vast te leggen op pelicule. Geen video of DVD maar echte 8mm filmrolletjes.
We deden alles zelf. Interviews afnemen, monteren, geluid mixen, tot zelfs het maken van de begin- en eindgeneriek. Allemaal nog zonder computers. En om alles te kunnen financieren, zochten we zelf geldschieters. De middenstand van Lochristi betaalde onze filmrolletjes, in ruil voor reclame aan het begin van de film. En ook deze reclamespotjes staken we zelf in elkaar.

En nu, 22 jaar later ben ik dankzij facebook opnieuw in contact gekomen met de regisseur en bezieler van onze projectfilm.
Een aantal weken geleden heeft hij zelfs de 8mm film omgezet naar DVD. En binnenkort krijg ik die dvd te zien. We hebben na al die jaren nog eens afgesproken.

Ik ben razend benieuwd. Maar kijk, in afwachting van de volledige film, stuurde hij me al een screenshot. Op de foto ben ik een interview aan het afnemen met een klasgenoot.

Voor alle duidelijkheid. Ik ben de jongen rechts. Met de weelderige haardos 😉

Collapsing New People

Deze voormiddag naar de New Wave 40 geluisterd. Veel Fad Gadget en Sisters of Mercy en al.
En heel veel herinneringen ook. Aan de jeugdclub hier in Lochristi, waar ik tussen 1985 en 1995 menig fuif heb opgeluisterd als dj. En hoe we achter de toog met een lepel op glazen en flesjes tikten op de tonen van Collapsing New People, net zoals in het clipje eigenlijk.

Laugh and walk away

Vanmorgen hoorde ik nog eens The Shirts op de radio. Raar, maar The Shirts worden eigenlijk heel weinig gedraaid op de radio. Toen ik in de jaren ’80 en begin jaren ’90 DJ was, hebben we Laugh and Walk Away grijs gedraaid.
Een echt fuifnummer, en op het personeelsfeest in mei zal ik het zeker onder de laser leggen.

New Wave 40

Op 31 januari zenden ze op stubru een new wave TOP 40 uit. Ik heb intussen mijn top 3 doorgestuurd. En u?

1. A Forest – The Cure

2. Fade To Gray – Visage

3. I can’t live in a living room – Red Zebra

Die Doraus & Die Marinas

’80 was prachtig…

Band Aid

Uit de tijd dat ik nog de Joepie las en we deze single grijs draaiden op onze platenspeler.

Scritti Politti

Laatst hoorde ik nog eens Scritti Politti. De clip en de muziek zijn zo typisch jaren 80.

G.I. Joe

Deze voormiddag bezochten we ook het Speelgoedmuseum. Verdeeld over zestig vitrines in zeven zalen kan je 150 jaar geschiedenis van het speelgoed bewonderen.
In 4 andere zalen was er een tijdelijke tentoonstelling van Barbie. En tot mijn verbazing zag ik daar de enige twee poppen die ikzelf ooit gehad heb. Blijkbaar behoorden ze tot de familie van G.I. Joe. De ene had een duikerspak aan en ik had er ook een rubberbootje bij, met een gasfles en zwemvliezen en al. De andere was een donkere kale man met een zilveren hand en een tatoeage en met zijn  rechterarm kon hij een plankje in twee stukken kapot slaan.

Ik denk dat ik ze van tante Marleen gekregen heb. Eens vragen aan mijn pa of de poppen nog ergens op zolder te vinden zijn.

Kijk, dit zijn ze :

En verder zagen we nog veel ander speelgoed

Wageningse Berg

Vandaag in de brievenbus een voucher voor 2 personen en 2 nachten in Hotel de Wageningse Berg. Eerder deze maand hadden we via deze kwaliteitskrant dit weekend gewonnen. Wie ons een beetje kent, weet dat we het liefst van al op weekend gaan samen met de kinderen. En kijk, even gebeld naar het hotel en we mogen onze 2 nachten voor 2 personen inruilen voor 1 nacht met 4.
Het is al van 1986 geleden dat ik nog in Wageningen was. We deden toen in de 5e Menswetenschappen een uitwisselingsproject en ik verbleef een week bij een Nederlands gastgezin. En ik herinner me nog dat Wageningen een vrij belangrijke universiteit heeft en dat we bier dronken in de Vlaamsche Reus. 22 jaar later is Carel daar nog steeds de waard. En dat we iedere dag met de fiets naar school reden en soms ook door de Hoge Veluwe. En dat ik een werkje gemaakt heb over het Kröller-Müller Museum en dat ik in Nederland voor het eerst thee dronk, toen ik ergens in de buurt van Arnhem wakker werd in een camionet. En dat ik tot op de dag van vandaag totaal niet meer weet hoe ik in de camionet terecht gekomen ben. Ik draaide daar ook een film over onze uitwisseling. Ik deed dat samen met Marnik, die nu regisseur is op de VRT. En omdat de filmrolletjes vrij duur waren en we als student nauwelijks geld hadden, hebben we toen aan de middenstand van Lochristi geld gevraagd in ruil voor een reclamespot. Het werd een succes en we maakten reclamespots voor onder meer kapper Dany en Eureka-shop en Paul Watté en den Unic. En zus Kathelijne mocht zelfs figureren.
En in Wageningen leerde ik Ilona kennen die dan een paar weken later een weekje bij ons verbleef. En mijn vader trakteerde ons op de kermis op het Sint-Pietersplein. Maar na de uitwisseling heb ik van Ilona niets meer gehoord.

Vreemd, hoe een gratis weekendje mij plaats zoveel herinneringen oplevert.

Rotoflip

Ruben en Jana zijn vandaag thuisgekomen met Rotoflip. Ikzelf had er nog nooit van gehoord. Rotoflip is een gemotoriseerd spel van passen en meten. Oma haalde het gisteren van zolder.

Het spel is bijna 30 jaar oud en volgens Sophie is het ontzettend spannend en niet echt makkelijk.
In het midden staat een schijven-verdeler en er worden schijven in het rondgestrooid. De spelers trachten zo snel mogelijk de schijven te passen op het spelbord. De eerste die alle schijven pasklaar heeft is winnaar.
We hebben het nog niet echt kunnen spelen, want er ontbreekt nog een R20-batterij. Morgen een batterij halen en dan kunnen we spelen. Voor Sophie wordt het dan puur jeugdsentiment.

En op zolder lag ook nog een viewmaster. Iets voor hun volgende bezoek aan oma.